ការយំសោកប្រកបដោយសេចក្តីសង្ឃឹម
ឧទ្យានបិតិកភណ្ឌជាតិ ឃ្លីហ្វថិន ក្នុងទីក្រុងណាសាវ ប្រទេសបាហាម៉ាស ក្នុងតំបន់ប្រជុំកោះខារីប៊ីន គឺជាឧទ្យានរំឭកអំពីសោកនាដកម្ម ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ ត្រង់ចំណុចកំពង់ទឹក មានជណ្ដើរថ្មឡើងទៅលើជ្រលងភ្នំ។ នៅសតវត្សរ៍ទីដប់ប្រាំបី នាវាដឹកទាសករ មកប្រទេសបាហាម៉ាស ត្រូវឈប់សំចតនៅទីនោះ។ ពួកទាសករដែលមកដល់ ត្រូវឡើងតាមកាំជណ្ដើរទាំងនេះ ភាគច្រើនត្រូវព្រាត់ប្រាស ពីក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ ហើយចូលទៅក្នុងជីវិត ដែលអមនុស្សធម៌។ នៅកំពូលភ្នំនោះ មានស្តូបជាទីរំឭកអំពីទាសករទាំងនោះ។ គេបានយកដើមតាត្រាវមកឆ្លាក់ជារូបមនុស្សស្រី ដាក់ឲ្យឈរនៅមាត់សមុទ្រ ហើយសម្លឹងមើលទៅស្រុកកំណើត និងក្រុមគ្រួសារដែលពួកគេបានបាត់បង់។ រូបចម្លាក់នីមួយៗ សុទ្ធតែមានស្នាមសម្លាក ដែលនាយសំពៅបានវាយនឹងរំពាត់។
រូបចម្លាក់មនុស្សស្រីទាំងនោះ ដែលកំពុងសោកសង្រេង ដោយសារការបាត់បង់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសារៈសំខាន់នៃការទទួលស្គាល់ថា ពិភពលោកនេះ ពិតជាមានប្រព័ន្ធអយុត្តិធម៌ និងបាក់បែក ហើយយើងសោកសង្រេង ដោយសារបញ្ហានេះ។ យើងសោកសង្រេង តែមិនមានន័យថា យើងគ្មានសង្ឃឹមនោះទេ ប៉ុន្តែ ការយំសោកគឺជាមធ្យោបាយមួយ ដើម្បីបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់ នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ប្រហែល៤០ភាគរយ នៃបទគម្ពីរទំនុកដំកើង គឺជាបទទំនួញ ហើយក្នុងព្រះគម្ពីរបរិទេវ យើងឃើញថា រាស្រ្តរបស់ព្រះ ស្រែករកទ្រង់ ក្រោយពេលដែលពួកខ្មាំងសត្រូវ បានឈ្លានពាន ហើយបំផ្លិចបំផ្លាញទីក្រុងរបស់ពួកគេ(បរិទេវ ៣:៥៥)។
ការយំសោក គឺជាការឆ្លើយតបដ៏សមរម្យ ទៅកាន់ភាពពិតនៃការឈឺចាប់…
អ្នកស្រុកក្រៅស្វាគមន៍អ្នកស្រុកក្រៅ
កាលខ្ញុំ និងស្វាមីរបស់ខ្ញុំផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅ ទៅទីក្រុងស៊ីអេធល(Seattle) ដើម្បីឲ្យបានរស់នៅក្បែរប្អូនស្រីគាត់ យើងមិនដឹងថា យើងនឹងទៅរស់នៅក្នុងផ្ទះមួយណា ឬធ្វើការនៅទីណាទេ។ ព្រះវិហារប្រចាំតំបន់នោះ ក៏បានជួយយើង រកបានផ្ទះជួលមួយកន្លែង មានបន្ទប់គេងជាច្រើនបន្ទប់។ យើងអាចប្រើបន្ទប់គេងមួយ ហើយជួលបន្ទប់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលនៅសល់ ឲ្យសិស្សមកពីក្រៅប្រទេស។ ក្នុងអំឡុងពេលបីឆ្នាំក្រោយមកទៀត យើងបានក្លាយជាអ្នកស្រុកក្រៅ ដែលបានទទួលស្វាគមន៍អ្នកស្រុកក្រៅ ដោយចែករំលែកផ្ទះ និងអាហាររបស់យើងជាមួយមនុស្ស ដែលមកពីតំបន់ខុសៗគ្នា ក្នុងពិភពលោក។ យើង និងអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះយើង ក៏បានស្វាគមន៍សិស្សមកពីប្រទេសក្រៅរាប់សិបនាក់ ឲ្យចូលរៀនព្រះគម្ពីរជុំគ្នា នៅក្នុងផ្ទះយើង រៀងរាល់ពេលល្ងាចថ្ងៃសុក្រ។
កាលពីសម័យដើម រាស្រ្តរបស់ព្រះ ក៏បានដឹងផងដែរថា ការរស់នៅជាអ្នកស្រុកក្រៅ មានន័យយ៉ាងដូចម្តេច។ អស់រយៈពេលរាប់រយឆ្នាំ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានរស់នៅជាអ្នកស្រុកក្រៅ និងជាទាសករ នៅក្នុងនគរអេស៊ីព្ទ។ ក្នុងបទគម្ពីរ លេវីវិន័យ ជំពូក ១៩ ព្រះទ្រង់បានបង្គាប់ពួកគេឲ្យ “គោរពកោតខ្លាចឪពុកម្តាយ” ហើយ “កុំឲ្យលួចរបស់ទ្រព្យអ្នកដទៃ”(ខ.៣,១១) ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏បានរំឭករាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យយកអសារអ្នកស្រុកក្រៅផងដែរ ព្រោះពួកគេដឹងថា ការរស់នៅជាអ្នកស្រុកក្រៅ និងមានការភ័យខ្លាច មានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច(ខ.៣៣-៣៤)។
យើងរាល់គ្នា ដែលជាអ្នកដើរតាមព្រះ មិនសុទ្ធតែធ្លាប់បានដកពិសោធន៍នឹងជីវិតជាជនដែលត្រូវគេនិរទេសទេ ប៉ុន្តែ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចដឹងថា ការរស់នៅជា “អ្នកប្រទេសក្រៅ” នៅលើផែនដី…
រូបភាពនៃសេចក្តីស្រឡាញ់
ខ្ញុំ និងកូនៗរបស់ខ្ញុំ បានចាប់ផ្តើមធ្វើសកម្មភាពថ្មីមួយ ប្រចាំថ្ងៃ។ រៀងរាល់ពេលយប់ នៅម៉ោងចូលគេង យើងបានប្រមូលខ្មៅដៃពណ៌ និងដុតទៀនមួយដើម។ យើងក៏បានទូលសូមព្រះឲ្យបំភ្លឺផ្លូវយើង ខណៈពេលដែលយើងយកសៀវភៅកត់ត្រាចេញមក ហើយក៏បានគូរ ឬសរសេរចម្លើយ សម្រាប់សំណួរពីរ តើខ្ញុំបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ នៅពេលណា ក្នុងថ្ងៃនេះ? ហើយ តើខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តដោយគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ នៅពេលណា ក្នុងថ្ងៃនេះ?
ការស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់យើង បានក្លាយជាផ្នែកដ៏សំខាន់ នៃជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទ “ចាប់តាំងពីដើមរៀងមក”(២យ៉ូហាន ១:៥)។ ហេតុនេះហើយ បានជាលោកយ៉ូហានបានសរសេរនៅក្នុងសំបុត្រទីពីរ ទៅកាន់ពួកជំនុំរបស់គាត់ ដោយបង្រៀនពួកគេ ឲ្យស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ (២យ៉ូហាន ១:៥-៦)។ សេចក្តីស្រឡាញ់គឺជាប្រធានបទ ដែលលោកយ៉ូហានចូលចិត្តជាងគេ នៅក្នុងការសរសេរសំបុត្ររបស់គាត់។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា យើងអាចដឹងថា យើង “កើតមកពីសេចក្តីពិត” ឬកំពុងរស់នៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ ពេលដែលយើងប្រព្រឹត្តដោយសេចក្តីស្រឡាញ់(១យ៉ូហាន ៣:១៨-១៩)។ ពេលដែលខ្ញុំ និងកូនៗរបស់ខ្ញុំបានជញ្ជឹងគិតអំពីសេចក្តីនេះ យើងក៏បានដឹងថា ក្នុងជីវិតរបស់យើង សេចក្តីស្រឡាញ់បានបង្ហាញចេញមក តាមរយៈសកម្មភាពដ៏សាមញ្ញ ដូចជា ការចែកឆ័ត្រឲ្យគេប្រើ នៅពេលភ្លៀង ការលើកទឹកចិត្តនរណាម្នាក់ ដែលកំពុងពិបាកចិត្ត ឬការធ្វើម្ហូបដែលគេចូលចិត្ត ឲ្យគេបរិភោគជាដើម។ ប៉ុន្តែ យើងកំពុងតែប្រព្រឹត្តដោយគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ ពេលដែលយើងនិយាយដើមគេ បដិសេធន៍មិនព្រមចែករំលែក ឬបំពេញបំណងរបស់យើង…
ឲ្យគេឃើញព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ
មានពេលមួយស្វាមីខ្ញុំបានចេញដំណើរផ្លូវឆ្ងាយ រយៈពេល១ខែទើបត្រឡប់មកវិញ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថា មិនអាចទ្រាំទ្ររួច ចំពោះតម្រូវការនៃការងារ ផ្ទះ និងកូនៗរបស់ខ្ញុំ។ ការងារតែងនិពន្ធរបស់ខ្ញុំ ក៏ជិតហួរពេលកំណត់។ ម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅក៏ខូចទៀត។ សាលារៀនរបស់កូនខ្ញុំបានវ៉ាកងហើយ បានជាពួកគេក៏អផ្សុក ដោយសារនៅផ្ទះច្រើនពេក។ តើខ្ញុំគួរតែរាប់រងកិច្ចការទាំងអស់នេះ តែម្នាក់ឯង ដោយរបៀបណា?
មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវធ្វើអ្វីៗ តែម្នាក់ឯងទេ។ មិត្តភក្តិជាច្រើនមកពីព្រះវិហារ បានមកជួយខ្ញុំ។ លោកចស(Josh) បានមកជួយជួសជុលម៉ាស៊ីនកាន់ស្មៅរបស់ខ្ញុំ។ លោកចន(John) បានយកអាហារថ្ងៃត្រង់មកឲ្យយើងញាំ។ អ្នកស្រីខាស៊ីឌី(Cassidy) បានជួយបោកខោអាវឲ្យយើងទៀត។ ចំណែកអ្នកស្រីអាប៊ី(Abi)វិញ ក៏បាននាំកូនយើង ទៅលេងជាមួយកូនគាត់ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចបញ្ចប់ការងាររបស់ខ្ញុំ។ ព្រះទ្រង់បានធ្វើការ តាមរយៈមិត្តភក្តិទាំងអស់នេះ ដើម្បីជួយផ្គត់ផ្គង់ខ្ញុំ។ ពួកគេបានធ្វើជាគំរូដ៏រស់ នៃសហគមន៍មួយប្រភេទ ដែលសាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ នៅក្នុង បទគម្ពីររ៉ូម ជំពូក១២។ ពួកគេបានស្រឡាញ់ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់(ខ.៩) គិតអំពីតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ ជាជាងគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន(ខ.១០) ហើយបានចែករំលែកដល់ខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំមានការខ្វះខាត ហើយក៏មានភាពចៅរ៉ៅចំពោះក្រុមគ្រួសារខ្ញុំផង(ខ.១៣)។
ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំបានបង្ហាញចេញដល់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានអរសប្បាយ ដោយមានសេចក្តីសង្ឃឹម ហើយ “អត់ធន់ នៅក្នុងសេចក្តីទុក្ខលំបាក”(ខ.១២) សូម្បីតែទុក្ខលំបាកនោះ គ្រាន់តែជាការពិបាកមើលកូនតែម្នាក់ឯងរយៈពេល១ខែក៏ដោយ។ បងប្អួនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ…
មុនពេលការចាប់ផ្តើម
“ប៉ុន្តែ បើព្រះទ្រង់គ្មានដើមកំណើត និងទីបញ្ចប់ទេ ហើយតែងតែមានតាំងពីដើមមក តើទ្រង់កំពុងធ្វើអ្វី មុនពេលទ្រង់បង្កើតយើងមក? តើទ្រង់ចំណាយពេលរបស់ទ្រង់ ដោយរបៀបណា?” នេះជាសំណួរ ដែលក្មេងៗ សិស្សសាលារៀនថ្ងៃអាទិត្យ តែងតែសួរ ពេលដែលយើងជជែកគ្នា អំពីលក្ខណៈដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះ។ ខ្ញុំធ្លាប់ឆ្លើយតបថា រឿងនេះ មានភាពអាថ៌កំបាំងបន្តិច។ ប៉ុន្តែ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះគម្ពីរបានប្រទានឲ្យយើងមានចម្លើយ សម្រាប់សំណួរនេះ។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវអធិស្ឋាន ទៅកាន់ព្រះវរបិតាទ្រង់ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១៧ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ … ទ្រង់បានស្រឡាញ់ទូលបង្គំ តាំងតែពីមុនកំណើតលោកីយ៍រៀងមក”(ខ.២៤)។ នេះហើយជាលក្ខណៈរបស់ព្រះ ដែលបានបើកបង្ហាញដល់យើង តាមរយៈអង្គព្រះយេស៊ូវ មុនពេលទ្រង់បង្កើតលោកិយ របស់សព្វសារពើ ព្រះទ្រង់ជាព្រះវរបិតា ដែលស្រឡាញ់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវ បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ព្រះទ្រង់បានចាត់ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ ឲ្យយាងចុះមក ដូចជាសត្វព្រាប ហើយមានបន្ទូលថា “នោះជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់អញ ជាទីពេញចិត្តអញណាស់”(ម៉ាថាយ ៣:១៧)។ លក្ខណៈចម្បងបំផុតនៃអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះ គឺសេចក្តីស្រឡាញ់ នៅក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្ស និងប្រទាននូវជីវិត។
យើងមានសេចក្តីពិតដែលគួរឲ្យស្រឡាញ់ និងមានការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ដែលបាននិយាយអំពីព្រះនៃយើង!ការស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក នៅក្នុងការប្រកបទាក់ទង ដែលបង្ហាញចេញមក តាមរយៈសមាជិកនីមួយៗ នៃព្រះត្រៃឯក ដែលមានព្រះវរបិតា…
ផ្លូវនៃទុក្ខវេទនា
ក្នុងអំឡុងពេលនៃសប្តាហ៍ដ៏បរិសុទ្ធ យើងនឹកចាំអំពីរយៈពេលប៉ុន្មានថ្ងៃចុងក្រោយ មុនពេលព្រះយេស៊ូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាង។ គេបានបណ្តើរព្រះយេស៊ូវ ទៅរកកន្លែងឆ្កាង តាមផ្លូវនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ដែលសព្វថ្ងៃនេះ គេហៅផ្លូវនោះជាភាសាឡាតាំងថា វីអា ដូឡូរ៉ូសា(Via Dolorosa) ដែលមានន័យថា ផ្លូវនៃទុក្ខវេទនា។
ប៉ុន្តែ អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរហេព្រើរ បានពិពណ៌នាថា ផ្លូវដែលព្រះយេស៊ូវបានយាងទៅរកឈើឆ្កាង មិនគ្រាន់តែជាផ្លូវនៃទុក្ខវេទនាប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ផ្លូវនៃទុក្ខវេទនាដែលព្រះយេស៊ូវបានស្ម័គ្រព្រះទ័យ យាងទៅរកកាល់វ៉ារី បានក្លាយជា “ផ្លូវថ្មី និងផ្លូវដ៏រស់” ក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះ សម្រាប់យើងរាល់គ្នា(ហេព្រើរ ១០:២០)។
អស់រយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ ដែលជនជាតិយូដាបានព្យាយាមចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះ តាមរយៈការយកសត្វធ្វើយញ្ញបូជា និងដោយព្យាយាមកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ។ ប៉ុន្តែ ក្រឹត្យវិន័យគ្រាន់តែជា “ស្រមោល ពីសេចក្តីល្អដែលត្រូវមក” ដ្បិត “ឈាមគោឈ្មោល និងពពែឈ្មោល នោះពុំអាចនឹងដោះបាបបានឡើយ”(ខ.១,៤)។
ដំណើររបស់ព្រះយេស៊ូវ តាមផ្លូវទៅរកឈើឆ្កាង បាននាំទៅរកការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ទ្រង់។ ដោយសារការលះបង់របស់ទ្រង់ នោះយើងអាចមានភាពបរិសុទ្ធខាងវិញ្ញាណ ពេលដែលយើងទទួលជឿទ្រង់ ដើម្បីទទួលការអត់ទោសបាប។ ទោះបីជាយើងមិនអាចកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យឲ្យបានមួយរយភាគរយក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចចូលទៅជិតព្រះ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច ដោយទំនុកចិត្តទាំងស្រុងថា យើងបានទទួលការស្វាគមន៍ និងក្តីស្រឡាញ់(ខ.១០,២២)។
ផ្លូវនៃទុក្ខវេទនារបស់ព្រះគ្រីស្ទ បើកផ្លូវឲ្យយើងមានផ្លូវថ្មី និងផ្លូវដ៏រស់ ទៅរកព្រះ។—AMY PETERSON
ថ្មនៃការរំឭក
នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំប្រើអ៊ីនធើណេត ហ្វេសប៊ុក(Facebook) ក៏បានបង្ហាញ “អនុស្សាវរីយ៍” ដែលជាអ្វីដែលខ្ញុំបានបង្ហោះកាលពីឆ្នាំមុន។ អនុស្សាវរីយ៍ទាំងនោះមានដូចជា រូបថតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់បងប្រុសខ្ញុំ ឬវីដេអូកូនស្រីខ្ញុំកំពុងលេងជាមួយជីដូនរបស់នាង ដែលតែងតែបានធ្វើឲ្យខ្ញុំញញឹម។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល រូបថត និងវីដេអូទាំងនោះ បានប៉ះពាល់ចិត្តរបស់ខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រះវត្តមានដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលពិបាក ពេលខ្ញុំបានឃើញហ្វេសប៊ុករំឭកអំពីសារ ដែលខ្ញុំបានបង្ហោះ អំពីការទៅសួរសុខទុក្ខបងថ្លៃប្រុសរបស់ខ្ញុំ ក្នុងអំឡុងពេលគាត់កំពុងចាក់គីមីដើម្បីព្យាបាលជម្ងឺមហារីក ឬរូបភាពថ្នេរនៅលើក្បាលម្តាយខ្ញុំ ដែលមានរាងដូចឈើឆ្កាង បន្ទាប់ពីគាត់បានទទួលការវៈកាត់ខួរក្បាល កាលពីបីឆ្នាំមុន។ អនុស្សាវរីយ៍នៅលើហ្វេសប៊ុក បាននាំចិត្តខ្ញុំ ឲ្យអធិស្ឋាន ហើយអរព្រះគុណព្រះ។
យើងរាល់គ្នាងាយនឹងភ្លេចការល្អ ដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់យើង។ យើងចាំបាច់ត្រូវមានអ្វីជួយរំឭកយើង។ ពេលលោកយ៉ូស្វេរដឹកនាំរាស្រ្តរបស់ព្រះ ទៅរកទីលំនៅថ្មីរបស់ពួកគេ ពួកគេបានឆ្លងទន្លេយ័រដាន់(យ៉ូស្វេ ៣:១៥-១៦)។ ព្រះទ្រង់បានញែកទឹកទន្លេរយ័រដាន់ ហើយរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ក៏បានដើរនៅលើដីបាតទន្លេ(ខ.១៧)។ ដើម្បីរំឭកអំពីការអស្ចារ្យនេះ ពួកគេបានរើសថ្ម១២ដុំ ពីកណ្តាលបាតទន្លេ ហើយតម្រៀងជាគំនរថ្ម នៅត្រើយម្ខាង(៤:៣,៦-7)។ ពេលគេសួរថា គំនរថ្មនោះមានន័យដូចម្តេច រាស្រ្តរបស់ព្រះអាចប្រាប់គេ អំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់ពួកគេនៅថ្ងៃនោះ។
វត្ថុអ្វីក៏ដោយ ដែលរំឭកយើងអំពីភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ កាលពីអតីតកាល អាចដាស់តឿនយើង ឲ្យទុកចិត្តទ្រង់ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងពេលអនាគត។-AMY PETERSON